Ganglion

Duży ganglion nadgarstka – płynny guzek w okolicy stawu, związany z przeciążeniami lub mikrourazami, często pojawiający się na nadgarstku.

Torbiel galaretowata, czyli tzw. ganglion, przypomina guzek i powstaję w wyniku mikrourazów, stanów zapalnych ścięgien oraz przeciążeń. Często dotyczy np. stawu nadgarstkowego poprzez pracę przy komputerze.

Ganglion tworzy się w wyniku nadmiernej produkcji płynu stawowego wewnątrz stawu lub w pochewce otaczającej ścięgna. Nadmiar płynu przyczynia się do wzrostu ciśnienia oraz rozciągania torebki stawowej. To prowadzi do uformowania zachyłka, a przez to guzka widocznego pod skórą w okolicy stawu. Gangliony najczęściej występują w okolicach nadgarstka. Natomiast, również można je zaobserwować na łokciu, stopie, czy kolanach. Torbiele są różnej wielkości, stosunkowo twarde oraz są częściowo przesuwalne wobec podłoża.

W niektórych przypadkach torbiel galaretowata znika sama, jeśli jednak tak się nie dzieje, a guzek powiększa się lub daje dokuczliwe objawy, wykonuje się zabiegi z fizykoterapii, które likwidują stan zapalny, wysięk oraz umożliwiają „rozbicie” guzka, ważne jest także odciążenie stawu. W skrajnych przypadkach niezbędna  jest interwencja chirurgiczna, jednak niesie ona ryzyko nawrotu torbieli.

Choroba de Quervain

Kobieta azjatyckiego pochodzenia w średnim wieku, dotyka swoją dłoń, aby badać chorobę de Quervaina w biurze.

Choroba de Quervain jest to zapalenie pochewki ścięgien odwodziciela długiego i prostownika krótkiego kciuka.

Przyczyną choroby są mikrourazy powstające na skutek powtarzającego się przeciążenia. Choroba często dotyczy osób pracujących przy komputerze, sportowców oraz pracowników manualnych. Dotyczy także młodych rodziców, u których dochodzi do przeciążenia mięśni kciuka na skutek częstego podnoszenia potomstwa.

Objawem choroby de Quervain jest ból pojawiając się podczas odchylenia nadgarstka w stronę łokcia po promieniowej stronie nadgarstka i w okolicy podstawy kciuka. Ból może promieniować do przedramienia.

W przypadku tej choroby, zabiegi fizykoterapeutyczne są rekomendowane w początkowych stadiach choroby. Umożliwiają zmniejszenie bólu, redukcje obrzęku i stanu zapalnego oraz powrót do pełnej sprawności ruchowej.
Podczas leczenia stosuje się unieruchomienie za pomocą ortezy. W zaawansowanych stadiach choroby niezbędna jest interwencja chirurgiczna po której rozpoczyna się dalszą rehabilitację umożliwiającą pełną rekonwalescencje.

Przykurcz Dupuytrena

Przykurcz Dupuytrena na palcu serdecznym prawej ręki 76-letniej kobiety, widoczny na jej dłoni.

Przykurcz Dupuytrena lub choroba Dupuytrena dotyka rozcięgna dłoniowego ręki, na skutek bliznowacenia dochodzi do przykurczu zgięciowego palców najczęściej czwartego i piątego palca.

Charakterystycznym objawem choroby są guzki pojawiające się na dłoni i palcach. Obecnie nie znamy do końca przyczyn choroby Dupuytrena. Choroba może mieć ona podłoże genetyczne lub powstać jako następstwo przebytego urazu.

Bardzo ważne jest aby jak najszybciej rozpocząć leczenie przykurczu. Brak niezwłocznej diagnostyki może sprawić, że przykurcz zostanie utrwalony. Uniemożliwi to pacjentowi wykonywanie codziennych czynności.

Zespół cieśni kanału nadgarstka

Kobieta trzymająca mocno nadgarstek, z zaczerwienieniem i sztywnością, co może sugerować kontuzję nadgarstka lub zespół cieśni kanału nadgarstka.

Zespół cieśni kanału nadgarstka związany jest z uciskiem nerwu pośrodkowego biegnącego w kanale nadgarstka.

Częstą przyczyną problemu są urazy lub przeciążenie ręki spowodowane  jej niewłaściwym ułożeniem podczas pracy np. biurowej lub aktywności fizycznej. 

Jednym z pierwszych objawów zespołu cieśni nadgarstka jest zaburzenie czucia. Objawia się ono w postaci mrowienia oraz drętwienia w okolicy palców (kciuka, wskazującego, środkowego i serdecznego). Także ból może promieniować do ramienia. Pacjenci zazwyczaj odczuwają najsilniejsze objawy nad ranem lub w środku nocy. Z czasem może pojawić się deficyt ruchowy prowadzący do osłabienia siły mięśniowej oraz utrzymującego się stanu zapalnego. Często pojawiają się problemy z chwytaniem, a także precyzyjnymi czynnościami manualnymi np. z zapięciem guzika.

Łokieć golfisty

Zapalenie nadkłykcia przyśrodkowego kości ramiennej, znane jako „Łokieć golfisty”, to zespół bólowy tkanek miękkich położonych przyśrodkowo w stosunku do stawu łokciowego.

Łokieć golfisty to schorzenie przeciążeniowe. Częstą przyczyną są powtarzające się lub wyczerpujące ruchy. Występują one między innymi podczas uprawiania różnych dyscyplin sportowych, np. golf, lub podczas innego rodzaju pracy fizycznej.

Podstawowym objawem jest ból i tkliwość po wewnętrznej stronie łokcia (może on czasem promieniować do przedramienia, nadgarstka i palców). Ból pojawia się podczas ruchu ręką, np. podczas pisania, podnoszenia przedmiotów lub wykonywania nagłych ruchów nadgarstkiem. W zaawansowanym stadium dyskomfort może pojawiać się również w spoczynku. Dodatkowo może występować mrowienie, drętwienie oraz osłabienie palców ręki– z reguły dotyczy czwartego lub piątego palca.

Łokieć tenisisty

Osoba trzymająca bolący łokieć tenisisty, który jest czerwony. Obrazek przedstawia objawy łokcia tenisisty, spowodowanego przeciążeniem mięśni przedramienia.

Łokieć tenisisty to schorzenie przeciążeniowe. Wynika często z nadmiernego napięcia mięśni przedramienia oraz mikrourazów ścięgien i przyczepów w okolicy kłykcia bocznego kości ramiennej.

Przyczyną jest długotrwałe obciążenie ręki. Powtarzalne ruchy, takie jak pisanie na klawiaturze, wkręcanie śrubek, malowanie czy prace domowe, sprzyjają rozwojowi schorzenia.

Główny objaw to ból po zewnętrznej stronie stawu łokciowego. Dyskomfort pojawia się podczas zaciskania ręki, nawracania i odwracania przedramienia oraz wyprostu w stawie łokciowym lub nadgarstkowym. Ból nasila się również podczas chwytania przedmiotów.

Bark zamrożony

Osoba chwytająca się za ramię z bólem, widocznie czerwona skóra na ramieniu, wskazująca na stan zapalny barku, czyli bark zamrożony.

Bark zamrożony to zapalenie i włóknienie torebki stawowej. Jest to częste schorzenie spowodowane urazem, przeciążeniem, unieruchomieniem lub zabiegami w okolicy barku.

Choroba najczęściej rozwija się u kobiet między 40 a 50 rokiem życia. Choć bark zamrożony może mieć podłoże idiopatyczne, istnieją także choroby wewnętrzne, które mogą predysponować do schorzenia. Należą do nich cukrzyca, nadczynność tarczycy, hipercholesterolemia, choroba niedokrwienna serca oraz zapalenie stawów. Schorzenie charakteryzuje się narastającym bólem oraz ograniczeniem ruchomości w stawie barkowym.

Zapalenie przebiega w trzech fazach:
  1. Faza „zamrażania” trwa 3–6 miesięcy. W tym czasie występuje silny ból, nasilający się w nocy, który może promieniować wzdłuż ramienia. Z czasem pojawia się ograniczenie ruchomości w stawie ramiennym.
  2. Faza „zamrożenia” trwa 3–18 miesięcy. Charakteryzuje się postępującym sztywnieniem, co prowadzi do znacznego ograniczenia ruchomości w stawie. Utrudnia to wykonywanie codziennych czynności, takich jak czesanie włosów czy zapinanie pasów bezpieczeństwa.
  3. Faza „rozmrażania” trwa 3–6 miesięcy. W tej fazie następuje odzyskiwanie zakresu ruchomości w stawie.

Rwa barkowa

Kobieta trzymająca się za bolące ramię, z czerwoną zaznaczoną strefą, symbolizującą rwę barkową.

Rwa barkowa – nazywana także rwą ramienną, jest to podrażnienie korzeni nerwowych wchodzących w skład splotu ramiennego.

Przyczyną rwy barkowej może być:
  • uraz, dyskopatia,
  • zmiany zwyrodnieniowe kręgów szyjnych, 
  • zapalenie okolicznych tkanek,
  • nowotwór.

Objawia się rwącym jednostronnym bólem promieniującym od kręgosłupa szyjnego do palców ręki, który nasila się podczas odchylania szyi. Ból może obejmować łopatkę i klatkę piersiową, czasem występuje mrowienie, zaburzenia czucia.

Pokaż menu

Zadaj pytanie

    Menu

    Godziny otwarcia

    Lokalizacja

    ul. L. Waryńskiego 2C
    80-433 Gdańsk

    Pokaż na mapie

    Wyszukiwanie