Kategorie dolegliwości: Kończyna dolna

Haluks (tzw. „paluch koślawy) jest to choroba zwyrodnieniowa, która objawia się deformacją w stawie środstopno-paliczkowym palucha. Duży palec u stopy odchyla się w stronę zewnętrznej krawędzi stopy, a pierwsza kość śródstopia odchyla się w kierunku wewnętrznej krawędzi stopy. 

Częstą przyczyną powstawania haluksa jest:

• noszenie źle dopasowanego obuwia,
• uwarunkowania genetyczne,
• koślawość kolan,
• otyłość,
• obciążanie stopy np. regularne chodzenie w butach  z wąskim czubkiem na wysokim obcasie, które przyczynia się do poszerzenia przodostopia powodując płaskostopie poprzeczne.

Tworzenie się tego schorzenia jest procesem stosunkowo długotrwałym. W pierwszym etapie zmiany z reguły nie sprawiają bólu. Jednak po pewnym czasie mogą pojawić się obrzęk, ból, odciski, stan zapalny, co może powodować problemy z chodzeniem.

W zaawansowanych przypadkach niezbędna jest interwencja chirurgiczna, po której rozpoczyna się dalszą rehabilitację umożliwiającą pełną rekonwalescencję.

Rozcięgno podeszwowe jest to pasmo tkanki łącznej przebiegające od guza kości piętowej do palców.

Zapewnia stopie sprężystość, utrzymuje łuk sklepienia podłużnego, umożliwia zachowanie prawidłowego kształtu stopy.  Przyczyną zapalenia często jest ostroga piętowa,  która podrażnia rozcięgno wywołując silny ból, tkliwość.

Narośl kostna (osteofit) powstająca na powierzchni guza piętowego kości piętowej, która w efekcie może doprowadzić do zapalenia rozcięgna podeszwowego lub zapalenia ścięgna Achillesa.

Charakterystycznym objawem jest tkliwość oraz ból początkowo objawiający się przy chodzeniu, a czasem również przy spoczynku, często opisywany przez pacjentów jako „uczucie chodzenia na gwoździu”.

Przyczyną powstawania osteofitu są:

• zmiany zwyrodnieniowe powstające w wyniku przeciążeń, długotrwałe stanie, noszenia źle dobranego obuwia,
• nadwaga powodująca duże obciążenie stóp,
• uprawianie sportów takich jak np. tenis czy bieganie,
• niedoleczone urazy wymuszające niefizjologiczne ustawienie stopy,
• kontuzje.

Ważne jest szybkie rozpoznanie chorobym za pomocą  RTG.

Leczenie domowymi sposobami jest nieskuteczne, dlatego niezbędne jest wdrożenie zabiegów fizykoterapeutycznych, które umożliwiają rozbicie zwapnień i narośli kostnych (osteofitów za pomocą fali uderzeniowej), redukują stan zapalny oraz eliminują przyczyny przewlekłego bólu.

Ścięgno Achillesa łączy mięsień trójgłowy łydki z kością piętową. Do zapalenia ścięgna dochodzi w wyniku przewlekłych mikrourazów, których przyczyną jest np. uprawianie sportu bez należytej rozgrzewki.

Powszechnym objawem jest ból w dolnej części łydki – najczęściej występuje rano, zaraz po wstaniu z łóżka oraz na początku treningu (niejednokrotnie dyskomfort zmniejsza się w trakcie trwania aktywności i nasila  po jej zakończeniu). Może pojawiać się również sztywność, ból stopy oraz tkliwość ścięgna przy ucisku kilka centymetrów powyżej pięty.

Skręcenie stawu skokowego („skręcenie kostki”) można zdefiniować jako naciągnięcie, naderwanie lub zerwanie więzadeł stawu z uszkodzeniem torebki stawowej, może również przebiegać z oderwaniem fragmentu kostnego.

Jest to jeden z najczęściej występujących urazów, dochodzi do niego podczas skakania, chodzenia po nierównym terenie, biegania.  Skręcenie klasyfikuje się według 3-stopniowej sali, w zależności od rozległości uszkodzenia tkanek.

Powszechnym objawem jest ból pojawiający się w okolicach stawu skokowego, który nasila się podczas ruchu, opuchlizna, zasinienie, niestabilność stawu. Sposób leczenia uzależnia się od stopnia urazu. Ważne jest unoszenie kończyny oraz zimne okłady, które zmniejszą opuchliznę.

Charakterystyka oraz możliwe objawy pojawiające się przy różnych stopniach uszkodzenia stawu skokowego:

I stopień:

• naciągnięte lub minimalnie naderwane więzadło stawu skokowego;

• minimalna niestabilność stawu skokowego;

• łagodny ból;

• możliwy lekki obrzęk okolicy stawu skokowego;

• minimalna sztywność w stawie skokowym.

 

II stopień:

• umiarkowane rozerwanie włókien więzadła;

• niestabilność w stawie;

• ból od umiarkowanego do ciężkiego, który uniemożliwia normalne chodzenie;

• obrzęk i sztywność w stawie;

• zasinienie (krwiaki).

 

III stopień:

• całkowite rozerwanie włókien więzadła;

• całkowita niestabilność stawu;

• ostry ból;

• duży obrzęk;

• rozległe zasinienie (krwiaki).